Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σε συγχωρώ σαν να είσαι Eγώ

Λέμε συχνά η «δύναμη της συγχώρεσης». Μα και βέβαια, θέλει δύναμη ψυχής για να μπορέσει κάποιος να μπει στη διαδικασία και να ζητήσει ειλικρινά συγγνώμη αν κάπου με τη στάση του έσφαλε. Σημαίνει ότι έχει συνειδητοποιήσει πλέον το λάθος του και με μιας μορφής αυτοταπείνωση (όχι αυτολύπηση ή αυτοαπόρριψη) επιθυμεί να αποκαταστήσει τη δυσάρεστη κατάσταση που αυτός δημιούργησε στο σύντροφό του. Δεν είναι όμως εύκολο να παραδεχτεί κανείς το λάθος του και να ζητήσει συγγνώμη, αφού ο εγωϊσμός παρεμποδίζει συνήθως τις προθέσεις
. Προσκολλάται τότε πεισματικά στο «εγώ» του και δεν προχωρά παρακάτω για να απελευθερωθεί από το βάρος. Παραμένει έτσι εγκλωβισμένος στις άσχημες συναισθηματικές συνθήκες που ο ίδιος δημιούργησε, ακόμα κι αν αυτή η κατάσταση κατά βάθος τον ενοχλεί και ας απειλεί τη σχέση. Για να απελευθερωθεί εσωτερικά απαιτείται πρώτα απ’ όλα να συγχωρέσει ο ίδιος τον εαυτό του, να αναγνωρίσει το λάθος του και να πάρει τη δύναμη να το παραδεχτεί. Δεν σημαίνει ότι είναι κακός ή ότι αυτό το παράπτωμα θα τον στιγματίζει εσαεί αλλά ότι κατανοεί το γεγονός και αναγνωρίζει, όχι μόνο το λάθος του, αλλά και τις αιτίες που το προκάλεσαν και τον οδηγήσαν σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση.
Η συγχώρεση μπορεί να είναι πραγματικά μια θετική αντίδραση για τις σχέσεις μας. Για να αναφέρουμε μόνο μερικά πλεονεκτήματα, θα πω πως η συγχώρεση ενός παραπτώματος μειώνει την αρτηριακή πίεση τόσο του «θύματος», όσο και του συντρόφου που του έχει φερθεί άσχημα και συμβάλλει στη θετική εικόνα του «θύματος» για τη ζωή, καθώς και στη καλή του διάθεση. Βλέπουμε πως κι οι δύο, θύτης και θύμα, επιβαρύνονται ψυχολογικά και η διαδικασία της συγχώρεσης μπορεί να αποκαταστήσει τις μεταξύ τους σχέσεις. Οι ερευνητές έχουν αρχίσει να κατανοούν πια τι μας κάνει να συγχωρούμε: για παράδειγμα, είναι πιο πιθανό να συγχωρήσουμε τους συντρόφους μας, όταν εκείνοι ζητούν συγγνώμη (δηλαδή όταν προσπαθούν να επανορθώσουν) για την κακή τους συμπεριφορά. Τι συμβαίνει όμως άραγε όταν συγχωρούμε κάποιον που δεν έχει καν προσπαθήσει να επανορθώσει για την άσχημη συμπεριφορά του; Σε μια σειρά από τέσσερις μελέτες, η Laura Luchies και οι συνεργάτες της διαπίστωσαν ότι, το να συγχωρούμε ένα σύντροφο που δεν προσπαθεί να διορθώσει το λάθος του, διαβρώνει τον αυτοσεβασμό και τη διαύγεια της αυτό-εικόνας (δηλαδή του πόσο καθαρή αίσθηση έχει για τον «εαυτό») του «θύματος». Με άλλα λόγια, φαίνεται να χάνουμε το δικό μας αυτο-σεβασμό και να αισθανόμαστε μεγαλύτερη σύγχυση σχετικά με το ποιοί είμαστε στη περίπτωση που συγχωρούμε ένα σύντροφο που δεν έχει ζητήσει συγγνώμη.
Είναι ενδιαφέρον να πούμε ότι, όταν οι σύντροφοι που κάνουν λάθος προσπαθούν πραγματικά να επανορθώσουν για την άστοχη συμπεριφορά τους, με το να τους συγχωρέσει, το «θύμα» ενισχύει τον αυτο-σεβασμό και τη διαύγεια της αυτό-εικόνας του. Οι ερευνητές διευκρίνισαν ότι η προσπάθεια επανόρθωσης «δίνει σήμα» στα «θύματα» ότι είναι ασφαλή και ότι εκτιμώνται μέσα στη σχέση τους, κατά συνέπεια όταν οι σύντροφοι απολογούνται για την κακή τους συμπεριφορά, αυτοί να αισθάνονται ασφάλεια εάν επιλέξουν να τους συγχωρήσουν. Από την άλλη όμως πλευρά, όταν οι σύντροφοι δεν επανορθώνουν καθόλου ή δεν επανορθώνουν με ειλικρίνεια, αυτό δείχνει στα «θύματα» ότι δεν εκτιμώνται και τόσο πολύ μέσα στις σχέσεις τους και έτσι αυτοί που συγχωρούν την κακή συμπεριφορά των συντρόφων αυτού του είδους να αισθάνονται χειρότερα για τον εαυτό τους, σαν ένα χαλάκι εισόδου όπου ο σύντροφος μπορεί να σκουπίσει όποτε θέλει τα πόδια του.

Πόσο εύκολο είναι λοιπόν να συγχωρείς ένα σύντροφο που σε πλήγωσε;
Για μένα αυτό το ερώτημα έχει να κάνει κυρίως με το που βρίσκομαι εγώ μέσα στη σχέση μου. Αυτό που θέλω να πω είναι πως βρίσκω πως είμαι περισσότερο αποτελεσματικός, όταν μπορώ να ακούω με αποδοχή τον εαυτό μου και τα συναισθήματα που μου έχουν γεννηθεί. Με αυτόν τον τρόπο, μπορώ να αισθάνομαι πιο επαρκής μέσα μου, έτσι ώστε να ξέρω, με μεγαλύτερη επάρκεια απ’ότι συνήθιζα, τι νιώθω κάθε δεδομένη στιγμή ή να είμαι ικανός να αφουγκραστώ όλα τα συναισθήματα που γεννιόνται μέσα μου και ακόμα και αυτά που είναι πιο άκαμπτα και αιχμηρά όπως ότι μπορεί να είμαι θυμωμένος ή να νιώθω απορριπτικά για το συντροφό μου και για τις πράξεις του. Δεν θέλω να ξεχνώ πως ακόμα και εάν αυτή η συνειδητοποίηση μπορεί να μην είναι ευχάριστη, δεν παύει να με φέρνει πιο κοντά του. Μέσα από αυτό τον τρόπο άλλωστε, μπορώ να νιώθω πιο επαρκής εφόσον επιτρέπω στον εαυτό μου να «είναι αυτό που είμαι» και όταν μπορώ να με βιώνω σαν ολότητα μπορώ να βλέπω καλύτερα και τον άνθρωπο που με συντροφεύει στη ζωή μου και να κατανοώ τις αντιδράσεις του. Άλλωστε, είναι πλέον ευκολότερο για μένα να αποδεχτώ τον εαυτό μου ως ένα αισθητά ατελές άτομο, που με κανένα τρόπο δεν λειτουργεί πάντα με τον τρόπο που θα ήθελα να λειτουργεί.
Αυτό πρέπει να φαίνεται σε μερικούς πολύ περίεργη κατεύθυνση για να κινηθούν προς αυτήν. Νομίζω όμως πως έχει αξία, γιατί το παράδοξο είναι πως όταν εστιάζω και αποδέχομαι τον εαυτό μου και τα συναισθήματα που του έχουν γεννηθεί, τότε αλλάζω και βλέπω καλύτερα το συντροφό μου. Πιστεύω, πως είναι κάτι που έμαθα τόσο απο τις σχέσεις μου, όσο και μέσα απο τη δική μου εμπειρία –δεν μπορούμε να αλλάξουμε, δεν μπορούμε να μετακινηθούμε από αυτό που ζούμε μέχρι να αποδεχτούμε απόλυτα αυτό που είμαστε και νιώθουμε. Τότε η αλλαγή επέρχεται σχεδόν απαρατήρητη.

Ένα άλλο αποτέλεσμα που φαίνεται να απορρέει από το να «είμαι ο εαυτός μου» είναι πως οι σχέσεις μπορούν να γίνουν αληθινές. Οι αληθινές σχέσεις έχουν ένα συναρπαστικό τρόπο να είναι ζωτικές και ουσιώδεις. Εάν μπορώ να δεχτώ το γεγονός πως ενοχλούμαι ή θυμώνω με το σύντροφό μου, τότε είναι πολύ πιο πιθανό να μπορώ να δεχθώ και τα δικά μου αισθήματα. Μπορώ επίσης να δεχθώ τη διαφορετική εμπειρία και τα διαφορετικά συναισθήματα που ίσως αποκτήσουμε και οι δυό μας κι έτσι η συγχώρεση επέρχεται σχεδόν αβίαστα και φυσικά αναμεσά μας.

Θεωρώ λοιπόν αποτελεσματικό να αφήνω τον εαυτό μου να είναι αυτό που είμαι σε κάθε στάση μου: να γνωρίζω πότε έφτασα στο όριο την αντοχής ή της ανέχειάς μου και να το δέχομαι ως γεγονός, να γνωρίζω πότε επιθυμώ να διαμορφώσω ή να χειριστώ κάποιον και να το δέχομαι επίσης ως γεγονός για μένα. Θα ήθελα να αποδέχομαι τέτοια συναισθήματα όσο αποδέχομαι συναισθήματα ζεστασιάς, ενδιαφέροντος, ανεκτικότητας, καλοσύνης και κατανόησης που επίσης αποτελούν ένα πολύ αληθινό κομμάτι μου. Όταν αποδεχθώ κάθε τέτοια στάση μου ως γεγονός, ως δικό μου κομμάτι, τότε η σχέση μου με τον άλλον θα γίνει αυτό που είναι και θα μπορέσει να αναπτυχθεί και να αλλάξει εύκολα.
Άλλωστε, οι αληθινές σχέσεις τείνουν να αλλάζουν περισσότερο παρά να μένουν σταθερές. Ας έχουμε κατά νου ότι χρειάζονται γαλήνη στην ψυχή και από τους δύο για να ανθίσουν, να ελευθερώνονται από την ενοχή, τη ντροπή και την αμφιβολία για ό,τι προς στιγμή «δοκίμασε» τους δύο αποδέκτες και ότι απαιτείται αμφότερα ιδιαίτερη προσοχή στη συμπεριφορά τους στο μέλλον. Το πιό σημαντικό είναι να μας γίνεται μάθημα η κάθε απρέπεια ή λάθος και να μην τα επαναλαμβάνουμε αν θέλουμε να βιώνουμε ευτυχισμένες και υγιείς σχέσεις.


Άρθρο: Γεώργιος Φραγκάκης
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
http://www.animartists.com/2014/12/10/%CF%83%CE%B5-%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%89%CF%81%CF%8E-%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%B3%CF%8E/

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αδρανεια Αναβλητικοτητα Φυγοπονια Δειλια -Καταστροφικές Αναβολές

” Η λακωνικότερη ιστορία του κόσμου είναι η ιστορία των δειλών”                                                                    Μενέλαος Λουντέμης

Ζώδια: Φλερτ Χωρισμός Απιστία Αρνητικά χαρακτηριστικά

Φλερτ Χωρισμός Απιστία Αρνητικά χαρακτηριστικά

Σκάκι η ζωή

Ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε αγώνα σκακιού; Αναγνωρίζεις τον πεσσό (πιόνι στο σκάκι) που σ’ αντιπροσωπεύει; Αν όχι, μάλλον δεν έχεις καταλάβει ότι η ζωή είναι ένα παιχνίδι και εσύ λαμβάνεις μέρος σ’ αυτό.