Πώς αντιμετώπισαν τις αλλαγές; Κατάφεραν να εξελιχθούν; Αγαπιούνται ακόμα; Υπάρχει σίγουρα πολλή συζήτηση σχετικά με το αν οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι να κάνουν σχέσεις για όλη τους τη ζωή, μέσα απ’ τον γάμο ή άλλα κοινωνικά συμβόλαια. Ασφαλώς αυτό το μοντέλο ζωής δεν ταιριάζει σε όλους, αλλά σε κάποιο επίπεδο, είναι αυτό που όλοι αναζητούμε. Οι άνθρωποι θέλουν αυτή τη διαρκή, χωρίς τέλος, οικειότητα. Όλοι επιθυμούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος.
Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν ένα τέτοιο ταξίδι ζωής με κάποιον άλλον -ειδικά δεδομένου της διαρκώς μεταβαλλόμενης φύσης της σημερινής κοινωνίας και των ταχύτατα εξελισσόμενων αναγκών και προσδοκιών των σύγχρονων ενηλίκων;
Ο άνθρωπος ως κοινωνικό ον, αποζήτα την επικοινωνία και τη συντροφικότητα. Πόσο όμως τον παιδεύουν οι ανθρώπινες σχέσεις κι ο έρωτας; Με αφορμή το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι, «Να βλέπεις στον έρωτα» προκύπτουν κάποιες σκέψεις μέσα απ’ τα αποσπάσματά του σχετικά με τις σχέσεις, τη μοναξιά, την ολοκλήρωση του «εγώ» και την αναζήτηση του «εσύ».
Οι σχέσεις με τους άλλους βοηθούν στην προσωπική εξέλιξη του ατόμου, να γίνει καλύτερος άνθρωπος, και μέσα απ’ την επαφή να αναγνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του. Ωστόσο, οι ανθρωπινές σχέσεις δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Τις περισσότερες φορές, είναι δύσκολες και δυσνόητες, προκαλώντας παρεξηγήσεις και πόνο.
Παρ’ όλα αυτά, αξίζουν τον πόνο που πρέπει να αντιμετωπίσει κανείς, γιατί όταν τον ξεπεράσει δε θα είναι πια ο ίδιος. Θα έχει αναπτυχθεί, θα είναι πιο συνειδητοποιημένος και θα αισθάνεται πιο ολοκληρωμένος. Είναι μια διαδικασία που σε βάζει αντιμέτωπο με τα πιο βαθιά σου συναισθήματα, σκέψεις κι επιθυμίες.
Πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις επιπόλαια κι επιφανειακά. Ίσως γιατί φοβούνται να μην πληγωθούν; Ή ίσως γιατί προτιμούν τη μοναξιά τους; Άλλοι πάλι, επειδή τη φοβούνται, προσπαθούν απεγνωσμένα να βρεθούν σε μια σχέση προκείμενου να σωθούν. Η σχέση δε σώζει από τίποτα και δε θα έπρεπε να σώζει από τίποτα. Πολλοί άνθρωποι ψάχνουν έναν σύντροφο ως μέσο για να λύσουν τα προβλήματά τους.
Πιστεύουν πως μια στενή σχέση θα θεραπεύσει τις αγωνίες τους, την ανία τους, την απουσία νοήματος απ’ τη ζωή τους. Ελπίζουν πως μια σχέση θα γεμίσει τα κενά τους. Τι φοβερό λάθος κι αυταπάτη. Γιατί; Διότι, όταν κάποιος επιλέγει έναν σύντροφο μ’ αυτές τις προσδοκίες, καταλήγει αναπόφευκτα να μισήσει το πρόσωπο που τελικά δεν του έδωσε αυτό που περίμενε. Και μετά; Μετά μπορεί να ψάξει να βρει άλλον, κι άλλον, κι άλλον -ή μπορεί να αποφασίσει να περάσει τη ζωή του γκρινιάζοντας για την τύχη του.
Ποιο είναι ο αντίδοτο για την κατάσταση αυτή; Ο εσωτερικός μας κόσμος. Η πρόταση είναι να φτιάξουμε τη δική μας ζωή χωρίς να περιμένουμε να το κάνει κανένας άλλος για εμάς. Κι όχι μόνο να κοιτάξουμε κατάματα τον εσωτερικό μας κόσμο αλλά να μην προσπαθήσουμε ποτέ να φτιάξουμε τη ζωή του άλλου. Αυτό σημαίνει πως θα βρούμε κάποιον για να κάνουμε πράγματα μαζί, να περνάμε καλά, να αναπτυχθούμε, να διασκεδάσουμε, αλλά όχι για να μας φτιάξει τη ζωή.
Η σκέψη πως ο έρωτας θα μας λύσει όλα μας τα προβλήματα και θα μας προσφέρει μια διαρκή κατάσταση ευτυχίας ή ασφάλειας, καταφέρνει μόνο να μας κρατάει παγιδευμένους σε φαντασιώσεις κι αυταπάτες, αποδυναμώνοντας την αυθεντική δύναμη της αγάπης που ξέρει πώς να μας μεταμορφώσει. Και τίποτα δεν είναι πιο διαφωτιστικό απ’ το να είσαι με κάποιον άλλον από εκεί κι έπειτα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ξεχωριστό απ’ το να βιώνεις την ίδια σου τη μεταμόρφωση δίπλα στον άνθρωπο που αγαπάς.
Αντί λοιπόν να ψάχνουμε καταφύγιο σε μια σχέση, ας γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Κανένας δεν μπορεί να μας βοηθήσει και να μας σώσει αν δεν το κάνουμε εμείς για μας. Για να είμαστε καλά μέσα στη σχέση, θα πρέπει πρώτα είμαστε καλά και μόνοι μας. Να μπορούμε να επιβιώσουμε. Δεν υπάρχει λόγος να μένουμε σε μια σχέση που δεν είμαστε ευτυχισμένοι κι ικανοποιημένοι.
Για να ευδοκιμήσουν οι σχέσεις πρέπει να τις δούμε σαν μια σειρά από ευκαιρίες, που θα μας βοηθήσουν να διερευνήσουμε τη συνείδησή μας και να ανακαλύψουμε μια πιο βαθύτερη αλήθεια. Ας μην αντιμετωπίζουμε λοιπόν τη σχέση ως σωτηρία αλλά ως επαφή μ’ έναν άλλον άνθρωπο. Και το πιο σημαντικό όλων είναι να μη φοβόμαστε τη μοναξιά. Είναι λυτρωτική και θεραπευτική. Αναπτύσσει αισθήσεις και διαμορφώνει χαρακτήρες. Μείνετε μόνοι, υπάρχει κι ο εαυτός σας που σας χρειάζεται!
Γράφει η Φωτεινή Φλωροσκούφη
http://www.pillowfights.gr/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου