Όταν όλα μας φαίνονται ίδια…

Πόσες φορές δε νιώσαμε όλοι μας, τα πράγματα γύρω μας να μένουν στάσιμα, ίδια, χωρίς ενδιαφέρον, ακόμη και αυτά που τόσο αγαπάμε και αυτά για τα οποία έχουμε παλέψει τόσο στο παρελθόν. Να νιώθουμε ότι περπατάμε σε μια γραμμή τόσο ευθεία, ώστε να νιώθουμε ακροβάτες πια της ζωής που έχουμε χτίσει.


Νιώθουμε ότι έχουμε ακούσει σχεδόν τα πάντα, έχουμε διαβάσει τα ίδια και τα ίδια κείμενα, έχουμε πει τις ίδιες κουβέντες ξανά και ξανά, χωρίς πια να τις πιστεύουμε και εμείς απόλυτα, και ακούμε τις ίδιες μονότονες λέξεις που δεν μας αγγίζουν πια το ίδιο, όπως παλιά.

Όταν όλα μοιάζουν ίδια και στάσιμα, τότε όλα γύρω σου φωνάζουν κάτι. Όσο πιο πολύ όλα γύρω σου σου μοιάζουν ίδια, τόσο όλα γύρω σου κραυγάζουν. Σου λένε να φύγεις από την ευθεία γραμμή που πατάς σταθερά και να συνεχίσεις το δρόμο σου σε έναν νέο κύκλο , αφού η ευθεία γραμμή που πατούσες τόσο καιρό ήταν το τελευταίο κομμάτι ενός κύκλου που είχε κλείσει και εσύ συνέχιζες να παραμένεις εκεί.

Ο φόβος για την αλλαγή είναι αυτό που μας κρατά στους ίδιους κύκλους, ο φόβος για το άγνωστο και κυρίως ο φόβος μη χάσουμε όλα αυτά που με αγάπη και κόπο έχουμε φτιάξει. Έτσι όμως, καταλήγουμε να βλέπουμε τη ζωή μας στάσιμη, χωρίς χρώμα και χωρίς φως, μένοντας στα σκοτάδια προηγούμενων κύκλων.

Διαλέγουμε, λοιπόν, τι πρέπει να αφήσουμε και τι να πάρουμε μαζί. Αυτή είναι η προσωπική επιλογή του καθενός. Δεν χρειάζεται πολλές φορές να αποχαιρετήσουμε την προηγούμενη ζωή μας, αλλά να της ανοίξουμε νέους ορίζοντες. Μπορούμε να δώσουμε νέα πνοή στα όνειρά μας και να τα κυνηγήσουμε σε άλλη κατεύθυνση. Μπορούμε να ξεκινήσουμε τη ζωή μας με διαφορετικές προσδοκίες, μπορούμε να ξαναγεννηθούμε!

Γράφει η Μαρία Μπαλάση


http://enallaktikidrasi.com/