Αφού το 'χεις μάθει το μάθημα σου καλά, τι τις ήθελες τις εμπιστοσύνες;

Πρόσεξε, δεν δίνω συμβουλές, ούτε μικροελεημοσύνες. Όταν δίνω, δίνω τον εαυτό μου. -Walt Whitman Να με δέχεσαι έτσι. Συμπληρώνω εγώ. Κι εσύ βρε πουλάκι μου, Γιατί δεν κάθησες στ' αυγά σου; Τι τις ήθελες εκείνες τις ατελείωτες κουβέντες και γιατί τα μοιραζόσουν στ' αλήθεια εκείνα τα άπιαστα όνειρα; Τι σ' έπιασε; 


Κι εκείνο το "φίλτρο", που τόσο καλά και προσεκτικά, σχεδόν ευλαβικά έφτιαξες μετά την τελευταία φορά, ήξερες και του άφησες μικρό παραθυράκι ξεκλείδωτο... Γιατί δεν ήθελες να πιστέψεις. Δεν στο επέτρεπε το μέσα σου. Θυμάσαι ακόμη τότε που πρωτοδιάβαζες τον Αριστοτέλη... Ακόμη, ψεύτη τον βγάζεις, όσο κι αν προσπαθείς να επαληθεύσεις τον κανόνα με την εξαίρεση. 

Αφού είναι μάταιο, καρδιά μου. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις, όπως λέει και η μαμά, τόσο καλύτερα. Ξέρω, δεν φταις εσύ. Τα εμπιστεύεσαι τα ένστικτά σου, κι αυτό το ξέρω. Είσαι μόνο 20 χρονών, αυτό φταίει. Και δεν μπορεί ακόμα το μυαλό σου, καμωμένο με τον Ελύτη και τον Χατζιδάκι και τη Μελίνα και ένα "Χάρτινο Φεγγαράκι" που πια βουλιάζει στα βάθη της θάλασσας, δεν μπορεί καρδιά μου, να χωρέσει την κακία. Την ζήλεια, τους καιροσκόπους, την αλλαζονεία, την αμετροέπεια του κόσμου όλου.

Δε θα 'πρεπε κι εσένα να σε προστατέψουν από όλα αυτά; Δεν σε προετοίμασε κανείς για όλα αυτά, δεν τα λέει το "σκονάκι", ούτε τα έγραφε ο πίνακας. Ούτε βέβαια γίνεται, να τα ξηλώσεις όλα. Η Καρδιά σου, στη μέση, απροστάτευτη κι εσύ δεν γίνεται να τα ξηλώσεις όλα! Εσύ ξέρεις όμως, πως δεν είσαι σαν τους άλλους. Όχι πως είσαι δα κάπου καλύτερο ή κάπου πιο σβέλτο ή κάπου πιο ξύπνιο... Μη γελιέσαι!

Είσαι όμως στα σίγουρα αλλιώς "καμωμένο". Γιατί, εσύ πας με την Καρδιά. Μια Καρδιά, που χαρίζεις απλόχερα, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς υπαινιγμούς. Κι αμέσως αμέσως, Την εκθέτεις. Και μακάρι, όλοι να εξέθεταν έτσι τους εαυτούς τους. Χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς "κάτω κείμενα", χωρίς ιδιοτέλειες. Τότε, ο κόσμος θα ήταν ιδανικός. Όμως, στα σίγουρα, δεν είναι.

Ο κόσμος μας είναι σαν τα lego. Μικρά και μεγαλύτερα κομμάτια ιδιοτέλειας έχουν ταιριάξει απόλυτα το ένα πάνω στο άλλο και απαρτίζουν το "φαίνεσθαι". Κι εσύ καλείσαι, μέσα σ' αυτόν τον παραλογισμό, να χαράξεις μια πορεία. Μα πως γίνεται; Δεν σε προετοίμασε κανείς για όλα αυτά, δεν τα λέει το "σκονάκι", ούτε τα έγραφε ο πίνακας. 

Ούτε βέβαια γίνεται, να τα ξηλώσεις όλα. Η Καρδιά σου, στη μέση, απροστάτευτη κι εσύ δεν γίνεται να τα ξηλώσεις όλα! Το 'χεις ξαναδεί όμως το έργο. Θα πείσεις τον εαυτό σου πως "την επόμενη, θα είσαι πιο προσεκτικός", πως "δεν θα σώσεις εσύ τον κόσμο", πως "η ανιδιοτέλεια δεν καλλιεργείται", πως... πως... Γιατί τελικά θα καταλάβεις, πως όσα και να δώσεις, ότι και να πεις, όσο και να αγανακτήσεις, ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Αυτόν τον άνθρωπο, δεν τον νοιάζει, παρά μόνο το... δικό του "φαίνεσθαι". 

Δεκάρα δεν δίνει για το δικό σου "είναι". Kαι θα κάνεις τότε, ένα βήμα μπροστά. Θα συγχωρέσεις. Και θα φτιάξεις ένα πιο γερό "φίλτρο" με ακόμα πιο μικρό εξώστη. Και σιγά σιγά, στον εξώστη θα μείνουν μόνο όσοι δεν σε έπαιξαν ποτέ στο στοίχημα. Γιατί αυτό, είναι ένα στοίχημα που πάντα(;) θα παίζεις και πάντα(;) θα χάνεις. Κι εσύ ακόμα δεν μπορείς να το δεχτείς αυτό. Και σου εύχομαι να μην το δεχτείς ποτέ. 

Σου εύχομαι, ποτέ να μην σταματήσεις να απογοητεύεσαι και σου εύχομαι από Καρδιάς, εξίσου εκτεθειμένης, πάντα να ελπίζεις. Γιατί, κάθε φορά, θα εκπλήσσεσαι όλο και πιο πολύ από τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Εύχομαι όμως πάνω από όλα, να μην απογοητευτείς μια μέρα, επειδή σταμάτησες πια να απογοητεύεσαι. Γιατί κάπου εκεί, κι εσύ, θα 'χεις μεγαλώσει.

http://www.psixologikosfaros.gr/article_det.asp?artid=6161