Ημέρα Τρίτη. Μία συνηθισμένη Τρίτη που τελείωσα από την δουλειά και γυρίζω σπίτι. Αποφασίζω να κάνω μια βόλτα πρώτα. Μία βόλτα από εκείνες τις αγαπημένες, όπου παρατηρώ τους περαστικούς.

Εστιάζω στα μάτια τους. Εξετάζω το βλέμμα τους. Προσπαθώ να μαντέψω τι σκέφτονται μόνο από τον τρόπο που κοιτάνε. Πέρασε ένα ζευγάρι και ορκίζομαι ότι η κοπέλα ξεχείλιζε από έρωτα. Το αγόρι πάλι, στεκόταν τόσο αδιάφορο δίπλα της κι απέναντι στα συναισθήματά της. 

Είχα συναντήσει ξανά ένα τέτοιο ζευγάρι, σε μία από τις βόλτες μου μαζί σου. Πάντα έβρισκες ανούσιο αυτό το παιχνίδι μου. Έτσι και τότε, δεν κατάλαβες ποτέ πως τα μάτια μου σε κοιτούσαν γεμάτα έρωτα και συναισθήματα. Πως τρεμα μήπως ποτέ με κοιτάξεις σαν εκείνον τον τυπά που μόλις προσπεράσαμε αγκαλιασμένοι. 

Δεν ήταν το χρώμα των ματιών σου. Ήταν ο τρόπος που με κοιτούσες. Άφηνες το βλέμμα σου πάνω μου τόσο, όσο. Τόσο ώστε να γευτώ την ικανοποίηση που επιθυμούσα. Το γνώριζες! Επιτηδευμένες όλες οι κινήσεις σου. 

Ήξερα ότι θα μπλέξουμε. Έβλεπα το τέλος πριν ακόμη αρχίσει κάτι. 

Τύπος player. Την κοιτάζεις επίμονα μέχρι να αντιληφθεί το ενδιαφέρον σου. Δεν αλλάζεις το βλέμμα σου μέχρι να αρχίσει να νιώθει νευρικότητα στις κινήσεις της. Τότε είναι που αισθάνεται μοναδική ανάμεσα σε χίλιες άλλες και σου δίνει το πάτημα για το επόμενο βήμα.

Την πλησιάζεις και προσπαθείς να μάθεις όσα περισσότερα μπορείς για εκείνη.

 Έπειτα τη βομβαρδίζεις με μηνύματα και κλήσεις, επιδιώκεις συναντήσεις δίχως να πτοείσαι από τα φοβισμένα «άκυρα». Αντιθέτως ξέρεις ότι αυτά είναι το εισιτήριο της ένταξης σου στην καθημερινότητά της και προέρχονται από τη σκέψη πως δεν μπορεί να είσαι αληθινός.

Παίρνεις σάρκα και οστά λοιπόν όταν είσαι μαζί της και γίνεσαι αυτά που επιθυμεί. Την καλημερίζεις για να πιστεύει πως είναι η πρώτη σου σκέψη. Της τηλεφωνείς για να της πεις ότι απλά ήθελες να την ακούσεις για λίγο και να της εκφράσεις την επιθυμία σου να την δεις όσο το συντομότερο γίνεται. Αν βολεύει και το πρόγραμμα σου , της κάνεις και καμιά έκπληξη. 

Το φυσικό και επόμενο εκείνη να σε έχει ερωτευτεί παράφορα και να ζει το παραμύθι.

Σου θυμίζει κάτι αυτή η ιστορία; Ω ναι! 

Σε εκείνη την βόλτα μας, με κοίταξες κι εσύ τόσο αδιάφορα που πάγωσε μέσα μου το κάθε τι. Με αγκάλιαζες και μου έλεγες ότι εσύ, σε αντίθεση με τον τυπά, με θέλεις! Κι όμως μου έλεγες ψέματα. Το χειρότερο ίσως να ήταν ότι με κοιτούσες στα μάτια όταν το έκανες. 

Έτσι με μιας συνειδητοποίησα πως όταν εγώ σε ακύρωνα πιστεύοντας πως με αυτόν τον τρόπο θα σκαλώσεις μαζί μου, τα μάτια σου τα χαιρόταν κάποια άλλη. Τα μηνύματά σου, ωραιότατες προωθήσεις Μάνθε Φουστάνε με τα μωράκια σου. 

Οι εκπλήξεις σου, το αποτέλεσμα ενός άκυρου κάποιας άλλης που φυσικά δε θα χαλούσες την ζαχαρένια σου. Ερχόσουν στο σιγουράκι σου, τάιζες την αυτοπεποίθηση σου και έφευγες σωστός κύριος. 

Ε, όχι δα. Ένας μαλάκας ήσουν. Ένας ωραίος, ψυχικά κατεστραμμένος μαλάκας που σεργιάνιζες και σκορπούσες έρωτες επειδή γούσταρες να πονάνε για την πάρτη σου. 

Τα ίδια σε όλες. Με την ίδια σειρά. Καμία πρωτοτυπία. Έντυνες τα ψέματά σου με το ωραίο σου βλέμμα και όποια πάρει ο χάρος. 

Όσα έκανες τα έκανες για να σε ερωτευτώ εγώ και το μωράκι 2, 3 και πάει λέγοντας. Δεν έκανες τίποτα επειδή στ᾽ αλήθεια το γούσταρες. Δεν ήρθες ποτέ επειδή σου έλειψα. Δε με αγκάλιασες ποτέ επειδή όντως το είχες ανάγκη. 

Πείσμωνες όμως όταν αντιλαμβανόσουν αδιαφορία από την μεριά μου. Πως να δεχτείς ότι θα σε αφήσω εγώ; 

Με έχεις παραμελήσει τελευταία επειδή σου κάνω ζήλιες και παράπονα. Κουράστηκες, λες, να αποδεικνύεις τα αισθήματα σου, αλλά ο χρόνος σου περιορισμένος ακόμη και για να μιλήσουμε στο τηλέφωνο.

Επιμένεις να με πείσεις πως κάνω σενάρια για τρίτα πρόσωπα όμως όταν σου παρουσιάζω ένα υποτιθέμενο σενάριο του μυαλού μου ξαφνικά θυμάσαι να μου πεις πως σου έλειψα και υπεκφεύγεις.

 Κι αν τολμήσω να σου πω ότι πάλι δεν είχες κάποια απάντηση, μέχρι που εμφανίζεσαι και μπροστά μου για να με βγάλεις ψεύτρα.

Μα τα μάτια δε λένε ψέματα, μωρό μου. Φοβάσαι μη με χάσεις. Μην κοιτάξω κάποιον άλλο όπως κοιτάζω εσένα. Όμως και πάλι το θέμα σου είναι ο εαυτός σου. Εγώ απουσιάζω για άλλη μια φορά.

Δε σε ενδιαφέρει πως νιώθω, αρκεί ότι νιώθω να το εξουσιάζεις εσύ. Δεν σου καίγεται καρφί αν δε μου κάνει η συμπεριφορά σου αφού δεν επηρεάζει εσένα αυτό. Θέλεις να ζω και να υπάρχω μόνο για εσένα αλλά εσύ και για διακόσιες άλλες. 

Έτρεμα μήπως με κοιτάξεις αδιάφορα γιατί, αν σε ερωτεύτηκα, από τα μάτια ξεκίνησα. 

Είδα ξαφνικά την αλήθεια να παραμερίζει τα όμορφα ψέματά σου. Σου ζήτησα να συνεχίσουμε την βόλτα μας. Ώσπου σου ζήτησα να με κοιτάξεις. Βλέπεις, εγώ δεν είχα κάτι να φοβηθώ. 

 Σου αράδιασα λέξεις που συνόδευαν όμορφα συναισθήματα και είδες για πρώτη σου φορά πως είναι τα μάτια να κοιτάνε πρώτα στην ψυχή. Εμφανίστηκε η ανασφάλειά σου να χορεύει μπρος μου προσπαθώντας  να καλύψει τον κενό συναισθηματικά κόσμο σου.

Πώς είναι άραγε να σου γκρεμίζουν τον πύργο της μοναδικότητας;

Επειδή νόμιζες για πολύ καιρό ότι εγώ είμαι ο μαλάκας της ιστορίας, μείνε τώρα με τις εναλλακτικές σου. Βίωνε σχέσεις συμβιβαστικές απλά για να παίρνει τα πάνω του ο εγωισμός σου.

Λυπάμαι την επόμενη που θα μπλέξει μαζί σου. Πράγματι λυπηρό να είσαι ανίκανος να βιώσεις τον έρωτα.

Εσύ απλά έστεκες δίπλα μου κομπάρσος στη δική μου ιστορία.  

Αναστασία Λούλατζη

http://www.ilov.gr/2016/06/lipamai-tin-epomeni-pou-tha-mpleksei-mazi-sou.html