Άδειους συναισθηματικά.
Κενούς ψυχικά.
Εξοντωμένους και εξαντλημένους υπαρξιακά.
Κάνουν πολύ θόρυβο και ενοχλούν τις ουσιαστικές σιωπές μου.
Δεν ξέρω αν πρέπει να τους θυμώσω ή να τους λυπηθώ.
Φοβισμένοι, λυπημένοι και κυρίως ματαιόδοξοι.
Ξέχασαν ή μάλλον δεν έμαθαν ποτέ, τους άγραφους κανόνες της ηθικής συμπεριφοράς μεταξύ των έμψυχων όντων αυτού του πλανήτη.
Και όλοι αυτοί επιθυμούν και ενίοτε μας επιβάλλουν να τους αποκαλούμε ανθρώπους με Α κεφαλαίο.
Μας χαλάνε την ανθρώπινη υπόσταση, ενοχλούν την ευαισθησία μας, φλερτάρουν με την ψεύτικη έννοια της ανθρωπιάς.
Διαμορφώνουν λάθος εντυπώσεις μέσα στο μυαλό τους, πλάθουν μύθους με φανταστικά πρόσωπα, προσπαθούν να επιβληθούν και διαμορφώνουν λάθος πρότυπα. Εκεί κάπου χάνεται ο έλεγχος και μπερδεύονται όλα στο μυαλό τους.
Πλανούνται και περιπλανούνται σε μονοπάτια που οδηγούν σε αδιέξοδα.
Αδιέξοδες ζωές.
Αδιέξοδες ψυχές και καρδιές.
Αδιέξοδο μυαλό. Το κυριότερο πρόβλημά τους.
Χαμένοι στον κόσμο.
Δοσμένοι ολοκληρωτικά σε ένα χάος που μόνοι τους δημιούργησαν.
Παραδόθηκαν μα δεν έδωσαν τελικά.
Πήραν και πάλι δεν έδωσαν. Ξέχασαν να είναι άνθρωποι. Αρνήθηκαν την έννοια της καλοσύνης στην ζωή τους. Πλεονέκτες από τα σπάργανά τους.
Τσάμπα αισθηματίες.
Τσάμπα μάγκες. Άνθρωποι απάνθρωποι.
Απορρόφησαν την κακία σαν σφουγγάρι, την έμπασαν από την μπροστινή πόρτα της ζωής τους και έμαθαν να ζουν με αυτή.
Αρνήθηκαν εκ τη γένεση τους την έννοια της ανθρωπιάς.
Ξέχασαν πως είναι η βοήθεια στον πλησίον.
Αρνήθηκαν να μαλακώσουν την ψυχή τους.
Απαρνούνται την λύτρωση εαυτού.
Και όλοι αυτοί που βολοδέρνουν δεξιά και αριστερά σε αυτή την κοινωνία συντηρούν μύθους.
Τον μύθο της φιλανθρωπίας που κάπου και κάποτε άκουσαν να λένε «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν».
Αλλά δεν το τήρησαν ποτέ. Και ούτε μπήκαν στην διαδικασία να κατανοήσουν το πραγματικό νόημα.
Διότι ευαισθησία και ανθρωπιά πάνε πακέτο συνήθως.
Αλλά αυτό το πακέτο δυστυχώς είναι δυσεύρετο στις μέρες μας.
Το μόνο που ξέρουν να κάνουν οι δήθεν ανθρωπιστές είναι να κρίνουν και να λογοκρίνουν ανθρώπους, αισθήματα, ζωές και συμπεριφορές.
Κάνουν βοή στα αυτιά μου όλα αυτά.Τρελαίνουν το είναι μου.
Διαταράσσουν τις ισορροπίες της ευαισθησίας μου.
Παραδίδονται σε μία μάχη μη γνωρίζοντας τους πραγματικούς αντιπάλους.
Μάχονται υπέρ της κακίας χωρίς να ξέρουν ποιον τελικά θέλουν να κερδίσουν.
Μεταξύ καλού και κακού επέλεξαν το δεύτερο. Είναι το πιο βολικό για αυτούς.
Δεν ήρθαν βλέπεις σε δυσμενή θέση.
Η μέχρι τώρα ζωή τους τα έφερε καλά και εύκολα.
Αλλά καλό θα είναι να μάθουν τουλάχιστον να σέβονται τους ανθρώπους που η ζωή τους χτύπησε αλύπητα.
Γιατί ο σοφός λαός λέει
«Εκεί που είσαι ήμουν και εδώ που είμαι θα έρθεις».
Σεβασμός λοιπόν.
Γράφει η Μαρίσα Παππά
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου