Δε σε θέλω πια στη ζωή μου γιατί ΜΕ αγαπώ!

Πονάς καρδιά μου, το ξέρω.
Σκίζεται το μέσα σου από την απουσία του. Λιώνεις στον έρωτά του και τον ονοματίζεις τον ένα και μοναδικό για σένα.

Τον Εκλεκτό.
Μόνο που ο πολύτιμος της καρδιάς σου είναι φανερά απών. Κι εσύ μόνη μετράς τα σημάδια σου.
Αφουγκράζεσαι τριγύρω κι ελπίζεις. Πιστεύεις πως θα έρθει. Τον περιμένεις με τόση ανυπομονησία που χτυπούν οι σφυγμοί δυνατά στα μηνίγγια σου.
Μα τίποτα εκείνος.
Απλά απών.
Απλά εκείνος που μια ζωή έρχεται για λίγο, παίρνει ότι θέλει, τονώνει την αυτοπεποίθησή του και φεύγει κύριος…
“Κύριος” αυτός, κουρέλι πίσω εσύ.
Κι αυτό το λες έρωτα. Μόνο που δεν είναι.
Ένα κόλλημα του μυαλού σου είναι μάτια μου.
Λες πως σαν αυτό δεν είναι άλλος. Μα δεν άφησες κανέναν άλλο να σε πλησιάσει. Όλους τους βάφτισες κατώτερους εκείνου και τους έδιωξες με συνοπτικές διαδικασίες.
Με όλους τους άλλους άνδρες είσαι πάντα αυστηρή. Με αυτόν, παρά το τόσα που έχει κάνει και τα άλλα τόσα που δεν έκανε ποτέ κι ας τα ήθελες, είσαι πάντα επιεικής.
Κατάλαβέ το. Δεν κάνει για σένα. Ξεπέρασέ τον.Θα μου πεις πως ένας τέτοιος έρωτας δεν ξεπερνιέται. Θα σου πω ότι είναι κόλλημα κι όχι έρωτας. Κι ας το βαφτίζεις έτσι.
Κόλλημα είναι και μπορείς να το ξεπεράσεις. Κάθε τέτοιο μπλοκάρισμα της καρδιάς έχει τη λύση του.
Αρκεί να θυμάσαι πάντα κάτι:
Λες ότι τον αγαπάς περισσότερο κι από τον εαυτό σου. Ότι θα έδινες τα πάντα σου για να είναι καλά. Κι αυτό είναι το λάθος.
Τον εαυτό σου δεν αγαπάς. Και τον ταλαιπωρείς με κάποιον που δε σου αξίζει.
Αν αποφασίσεις να αγαπήσεις εσένα πρώτα και πάνω από όλους τότε θα έρθει η μέρα που μόνη σου θα πεις “δε σε θέλω πια στη ζωή μου γιατί ΜΕ αγαπώ…”
Η αγάπη σε σένα και η πίστη σε όσα αξίζεις θα τον απομυθοποιήσουν. Θα τον μικρύνουν στα μάτια σου, θα του δώσουν τις πραγματικές του διαστάσεις.
Και τότε θα καταλάβεις πόσο χρόνο έχασες μαζί του.
Θα νιώσεις πόσο λίγα σου έδινε τη στιγμή που εσύ ήθελες πολλά. Άξιζες πολλά…
Και κάπως έτσι θα αρχίσεις να απομακρύνεσαι. Η απουσία του δε θα έχει πια σημασία για σένα. Θα σου περνά αδιάφορο κάθε τι που τον αφορά και που πριν σήκωνε τρικυμία μέσα σου.
Κι όλα εκείνα τα δάκρυα που πότισες τα μάγουλά σου για πάρτη του, δε θα στεγνώσουν απλά, θα στερέψουν…
Ξέρω ότι κουνάς το κεφάλι και λες πως αποκλείεται. Λες πως έταξες τον εαυτό σου σε εκείνον κι έτσι πορεύεσαι από τότε…παντοτινά πιστή.
Σε νιώθω. Αυτά που λες τα έζησα, τα πέρασα κι εγώ.
Ερωτεύτηκα, κόλλησα, πορώθηκα. Ονόμασα κάθε κύτταρό μου δικό του.
Έφαγα τα μούτρα μου και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Δεν είδα εμένα μα μια ξένη. Είχε τα χαρακτηριστικά μου αλλά  δεν έκλαιγε όπως εγώ. δεν πίστευε στον Εκλεκτό όπως εγώ.
Αυτή την ξένη τη γνώρισα και την αγάπησα. Δεν της είχα δώσει σημασία πιο πριν. Δε με άφηνε εκείνος. Είχα την προσοχή μου βλέπεις ολοένα στραμμένη πάνω του.
Τη μέρα που με αγάπησα, ήξερα πως ο Εκλεκτός δεν υπήρχε πια.
Τον είχα στείλει εκεί που ανήκε από την αρχή κι εγώ δεν ήθελα να το δω.
Μακριά μου…

Της Στεύης Τσούτση.

http://www.anapnoes.gr/de-se-thelo-pia-sti-zoi-mou-giati-me-agapo/