Μεγαλώνω ρε γαμώτο. Κι όποιον με διαβάζει, τον διώχνω..

Κάποτε φοβόμουν ότι θα μεγαλώσω.

Θα μεγαλώσω και θα αλλάξω.
Μετά φοβόμουν ότι δεν θα προλάβω να μεγαλώσω.
Ότι δεν θα προλάβω να ζήσω.
Και τώρα;


Τώρα μεγαλώνω και δακρύζω.
Γιατί δεν έχω κάτι να φοβάμαι.
Δεν φοβάμαι μήπως αλλάξω ή μήπως δεν ζήσω.
Δεν έχω κάποια σκέψη να με φοβίζει.
Παρά μόνο τον ίδιο μου τον εαυτό.
Αυτός με φοβίζει.

Ο ένας είναι το τέρας που χρόνια τώρα προσπαθώ να εξημερωθώ μαζί του.
Είδες τι είπα;
Δεν προσπαθώ να εξημερώσω το τέρας.
Αλλά εκείνον τον άλλον μου εαυτό.
Εκείνος με φοβίζει.
Εκείνος ο ήρεμος.
Εκείνος που μεγαλώνει πιο γρήγορα.
Αλλάζει πιο γρήγορα, ζει πιο γρήγορα.

Δεν την μπορώ αυτή την ταχύτητα.
Με τρομάζει.
Εκείνος ο εαυτός είναι ο ίδιος που χτίζει ολοένα ψηλότερα τείχη και μικρότερες γέφυρες.
Για να μην ξαναπληγωθεί.Ούτε εκείνος ούτε το τέρας.
Και κάπου εδώ είναι που δακρύζω.
Γιατί πληγώνω για να μην πληγωθώ.

Γκρεμίζω γέφυρες όταν κάποιος πλησιάσει τόσο, ώστε να μπορεί να διαβάσει το μέσα μου.
Κρύβομαι.
Κλείνομαι.
Απομονώνομαι.
Χάνομαι.

Μεγαλώνω.
Μεγαλώνω ρε γαμώτο.
Και όσο μεγαλώνω χτίζω ακόμα ψηλότερα τα τείχη γύρω μου.
Και στο τέλος καταλήγω πάλι μόνη μου.
Να μετράω χρόνια, να νοσταλγώ στιγμές και να μου λείπουν άνθρωποι.
Οι δικοί μου άνθρωποι.
Τα γέλια μας, τα τραγούδια μας, οι αγκαλιές μας.
Τώρα το ξέρω.
Τώρα το κατάλαβα.

Δεν είμαι ποτέ πραγματικά κάπου.
Όλο φεύγω.
Ή τρέχω για να φύγω.
Με περνάς για σκληρή.
Που “φεύγω” πάντα σα να μην με νοιάζει ποτέ τίποτα.
Που λέω ότι οι άνθρωποι έτσι κάνουν.
Έρχονται και φεύγουν.
Κάτι δίνουν και κάτι παίρνουν.
Και εγώ πάντα ήθελα να δίνω.
Και εγώ πάντα ήθελα να κάνω τους ανθρώπους μου να χαμογελούν.Αλλά μεγαλώνω.
Μεγαλώνω και δεν μου αρκεί αυτό.
Δεν θέλω να φεύγω άλλο πια.
Βοήθησε με να ξυπνήσω εκείνο το τέρας μέσα μου που έχει αποκοιμηθεί.
Γιατί κουράστηκα.
Να χτίζω και να γκρεμίζω.

Γιατί κουράστηκα.
Να φοβάμαι να μην πληγωθώ.
Γιατί μεγαλώνω.

Μεγαλώνω ρε γαμώτο.




Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου

http://wp.loveletters.gr/7062-2/