Πρώτα «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα» μετά, όλα τελειώνουν.

«Έτσι πάει.

Αυτή είναι η σειρά.

Πρώτα «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα» μετά, όλα τελειώνουν.


Αλυσίδα:

Σε θέλω σε ερωτεύομαι.

Αλαζονική μονογαμία που τη βαφτίζω αφοσίωση.

Σε βαριέμαι μετά.

Σε βλέπω να μασάς και σε μισώ μετά.

Δεν με καβλώνεις πια.

Σε χωρίζω.

Δεν σε χωρίζω.

Όταν δεν σε θέλω καθόλου, αρχίσω να σε ζηλεύω.

Γιατί μέσα στο όστρακο που μου έκλεισες, είσαι ο μόνος που έχω.

Γιατί είσαι προβλέψιμος.

Κτήμα μου και σε ζηλεύω.

Πάω με άλλον, εξακολουθώ να σε ζηλεύω.

Πας με άλλη, εξακολουθείς να με ζηλεύεις.

Κτήματα.

Δεν με θέλεις κι όμως με κρατάς να μη φύγω.

Δεν σε θέλω και όμως σε κρατάω μη φύγεις.

Σε λυποντρέπομαι.

Λίγο ακόμα».

. . .

Σιαμαίοι.

Η ξεδιαντροπιά των αδελφών, των χρόνιων συζύγων.

Λύπη, τσιγάρο, ντροπή.

Λύπη τσιγάρο, ντροπή.

Μη μου ζητήσεις ποτέ σχέση σαν τους γάμους των ανθρώπων.

Ο γάμος είναι το κοινωνικό ισοδύναμο της τρομοκρατίας».

. . .

«Ακόμα κι αν η μονογαμία δεν είχε εφευρεθεί ποτέ, θα διορίζαμε μια επιτροπή σοφών να την εφεύρει.

Γιατί με τη μονογαμία κερδίζεις ηθική δύναμη πάνω στον άλλον».

Μαλβίνα Κάραλη, «Πιο πολύ πιο πολλοί» -αποσπάσμα