Να είσαι μόνος και να μην μπορείς να γελάσεις ή να κλάψεις στον ώμο κάποιου. Να δυσκολεύεσαι να μιλήσεις για σένα, όταν κάποτε έρθει η ώρα να το κάνεις, γιατί δεν έχεις μάθει να μιλάς για εσένα.
Να φοβάσαι τον κόσμο γιατί δεν έχεις μάθει να ζεις γύρω του.
Ο φόβος της μοναξιάς πολλές φορές φέρνει στο νου μας παράλογες εικόνες. Φανταζόμαστε έναν κόσμο μουντό, σιωπηλό και σκοτεινό.
Φανταζόμαστε ανθρώπους θλιμμένους και μόνους ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους. Ανθρώπους που δεν ξέρουν να συζητούν ούτε να νοιάζονται για άλλους ανθρώπους. Φανταζόμαστε ανθρώπους που δεν αγαπούν τον κόσμο και είναι σκληροί.
Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος αυτός δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά.
Είναι ένας κόσμος γεμάτος ανθρώπους και φωνές. Αυτος είναι ο αληθινός τρόμος της μοναξιάς, να αισθάνεσαι πως είσαι μόνος ενώ γύρω σου υπάρχουν χιλιάδες φωνές. Θα έλεγε κανείς πως σε έναν κόσμο με δισεκατομμύρια ανθρώπους κανένας δεν μένει μόνος αν δεν το θέλει, δεν γίνεται να μην βρίσκεις έστω και έναν άνθρωπο που να σου ταιριάζει,λένε. Κι όμως, ακόμα και άνθρωποι που φαινομενικά ταιριάζουν με πολλούς μπορεί να αισθάνονται μόνοι.
Η μοναξιά σε αντίθεση με τις παρέες δεν είναι ποτέ φαινομενική.
Πολλοί φοβούνται τη μοναξιά και γεμίζουν την ζωή τους με ανθρώπους για να μην την αντικρίζουν. Πιστεύουν πως όσο περισσότερες παρεες έχεις τόσο περισσότερο απομακρύνεις την μοναξιά. Πόσο λάθος κάνουν όμως; Μπορεί να υπάρχουν δεκάδες φίλοι γύρω σου και εσύ να αισθάνεσαι μόνος.
Αυτός ειναι ο πραγματικός φόβος της μοναξιάς, το να έχεις γύρω σου ανθρώπους, να γελάτε, να μιλάτε, να αποκαλείται ο ένας τον άλλον φίλο αλλά στις δύσκολες στιγμές σου να μην αισθάνεσαι πως κάποιος από αυτούς είναι εκεί.
Να αισθάνεσαι μόνος τις στιγμές που δεν έχεις όρεξη για να βγεις από το σπίτι.
Η μοναξιά στις μέρες μας είναι συχνό φαινόμενο.Σε έναν κόσμο με περίπου 7 δισεκατομμύρια ανθρώπους η μοναξιά κυριαρχεί, τι πιο τρομακτικό;
Της Τζένης Ντεμιράι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου